Sevgili LGBT Topluluğu,

Ben sizin kızınız değilim. Eşcinsel onur yürüyüşlerinden birinde hiç bayrak taşımadım. Sizin adınıza bir kongre üyesine veya başkasına asla mektup yazmadım ve insanlara bir lezbiyenin kızı olduğumu kabul ettirme ihtiyacı hissetmedim. Belki de bunun nedeni, o kızın böyle biri olarak insanları onu kabul etmeye zorlama ihtiyacı hissetmemiş olmasıdır.

Hayır, LGBT topluluğu kadar hoşgörüsüz ve bencil bir topluluğa, şevk ve tutkuyla hoşgörü talep eden, ancak karşılığında kendi üyelerine bile karşılık vermeyen bir toplulukla asla aynı safta olamam. Aslında bu topluluk, herhangi bir görüş ayrılığı ne kadar sevgiyle ifade edilirse edilsin, kendisiyle aynı fikirde olmayan herkese saldırır.

Ben de 1980’lerin Lezbiyen Devrimi’nin bir ürünüyüm. Annem kızlardan hoşlandığını her zaman biliyordu ama iyi, heteroseksüel, güneyli bir Baptist kız olmak için çok uğraştı. Ben bir yaşındayken, babamı, ben dört yaşına gelene kadar birlikte yaşadığımız başka bir adam için terk etti. Boşandıktan sonra, babama gitmesini söyledi ve kendi sözleriyle, “Yaptım çünkü seni görmek için tüm aile ile savaşamayacağımı biliyordum.” Onun için terk ettiği adamı çok iyi hatırlayamıyorum ama onunla yaşamaktan mutlu olduğumu hatırlıyorum. Ancak uzun sürmedi ve o adamdan ayrıldığında, onu bir kadın için terk etmişti.

İnsanları Eşcinsellik Konusunda Susturmak Çocukların Görebildiklerini Değiştirmeyecek

Genç yaştan beri iki kadınla birlikte yaşamanın doğal olmadığını biliyordum. Bunu özellikle annesi ve babası olan arkadaşlarımın evlerinde görebiliyordum. O arkadaşlarla olabildiğince çok zaman geçirdim. Arkadaşlarımın babalarından aldıkları sevgi için can atıyordum. Bir erkek tarafından kucaklanmanın ve sevginin nasıl bir şey olduğunu, her gün öyle biriyle yaşamanın nasıl bir şey olduğunu bilmek istedim.

Bana göre zaten bir annem vardı; bir diğerine ihtiyacım yoktu. Hayalim, annemin tekrar erkeklerle birlikte olmak istediğine karar vermesiydi, ama belli ki bu rüya gerçekleşmedi. Büyükbabalarım ve amcalarım benimle vakit geçirmeye ve baba-kız etkinliklerini yapmaya geldiğinde ellerinden gelenin en iyisini yaptılar, ama bu tam zamanlı bir babaya sahip olmakla aynı şey değildi ve bunu biliyordum. Bu durum her zaman ikinci el gibi hissettirdi.

Evimde bir erkek olmadan büyümek kişisel olarak bana zarar verdi. Küçük bir kız olduğumdan beri tek istediğim normal bir aileydi. Liseden mezun olduğumda düşüncelerim tam olarak olması gereken yerde değildi. Arkadaşlarım üniversite için heyecanlanırken, bir parçam eksikti ve onu bulana kadar asla bütün hissetmeyeceğimi biliyordum.

Erkeklerin Kadınlara Kadınların Erkeklere İhtiyacı Var

Kendi ailemi yaratma ve istikrara sahip olma konusunda başka hiçbir şeye benzemeyen bir arzum vardı ve bu son derece sağlıksız iki ilişkiye yol açtı. Şans eseri, her ikisinden de kurtulmanın yolunu buldum, ama incindikten ve çok kötü kullanıldıktan sonra, mutluluğun benim için olmadığına karar verdim. Kısa bir süre sonra kocamla tanıştım ve her şey yerli yerine oturdu. İlk defa kendimi canlı ve eksiksiz hissettim. Çocuk sahibi olmak ve bir erkeğin ilk kez bir çocuk ebeveyni olduğunu görmek güzel ve hayranlık uyandırıcıydı. Bu bir çocuğun bir anneye ve bir babaya ihtiyacı olduğu ve aynı cinsiyetten ebeveynliğin ve tek başına ebeveynliğin doğru yapıldığında dahi heteroseksüel ebeveynlikten çok daha değersiz olduğu inancımı pekiştirdi.

Erkekler hakkında neredeyse hiçbir şey bilmemek, iki kadın tarafından yetiştirilmekle ilgili zor olan tek şey değildi. Oklahoma’daki Podunk’ta büyümek parkta yürüyüşe çıkmak gibi bir şey değildi. Eşcinsel ütopyalarında büyüyen diğer çocukların aksine, ben çok yalnız ve soyutlanmış olarak büyüdüm. Ben tek çocuktum ve etrafta benim gibi konuşacak ve ilişki kuracak başka çocuklar yoktu. Tanıdığım hiç kimse her gün neyle mücadele ettiğimi anlamadı ve hepsini içimde tutmaktan başka seçeneğim yoktu.

Bir yetişkin olarak, annemle hayatımın ne kadar zor olduğu hakkında konuşmaya çalıştım, ancak o, bir anne ve bir baba tarafından yetiştirildiği için beni anlayamıyordu. Çocukken de yetiştirilme tarzım hakkında konuşmazdım. Annemi seviyorum. O benim evrenimin merkeziydi ve yabancılara ona zarar verecek bir şey söyleme düşüncesi beni çok üzüyor. Bu mektubu tam şu anda yazmak da aynı şekilde..

Eşcinseller ve Çocuklarının Hepsi Aynı Şekilde Düşünmüyor

Ama yine de yapıyorum. Bunu yapıyorum çünkü insanların her şeyin güllük gülistanlık olmadığını bilmeleri gerekiyor. Bu şekilde büyümenin etkileri bugün hala hayatımda önemli bir rol oynuyor. Çocukken son derece utangaçtım ve hep başkalarının benim hakkımda ne düşündüğüyle ilgili endişelenirdim. Her zaman birilerinin annemin lezbiyen olduğunu öğrenmesinden ve sonra benden uzaklaşmasından korkuyordum. Hayatımın çoğuna başkalarının fikirleri egemen oldu ve ancak son zamanlarda bunu bırakabildim.

Bu buzdağının yalnızca görünen kısmı. Heteroseksüel ebeveynler tarafından yetiştirilen akranlarımız kadar iyi veya daha iyi olduğumuzu iddia eden çalışmalar çoğu durumda pek de bilimsel değiller ve hepimizi temsil etmiyorlar. İnsanlar, eşcinsel ebeveynlerin bazı çocuklarının eşcinsel evlat edinme ve eşcinsel evliliği onaylamadığını bilmelidir, tıpkı bazı eşcinsellerin kendilerinin de buna katılmaması gibi! Ancak gerçeğin manşetlere çıkmadığını fark edeceksiniz.

Huffington Post, Heather Barwick’in son mektubuna burada The Federalist’te iki yanıt yayınladı ve her ikisi de evde karşı cinsten kişilerle birlikte büyütülen insanlar tarafından yazılmıştı – kadınlar tarafından yetiştirilen bir erkek ve erkek kardeşleri olan bir kadın. İkimiz de kadınlar tarafından büyütüldüğümüz için onların deneyimlerinin benim ve Heather’ınki gibi olmadığı tamamen aşikâr.

Ve sadece suni tohumlamanın bir ürününün soyulduğunu hissetmemesi, diğerlerinin de hissetmediği anlamına gelmez. Tıpkı dışarıdaki LGBT topluluğunun bakış açısına katılmayan eşcinseller gibi, benim bakış açıma katılmayan çocuklar olduğunun farkındayım. Ancak bunun eşcinseller tarafından yetiştirilen ve buna karşı olan bir avuç çocuğu doğrulamak ve dinlemek için bir neden olmadığını öne sürmek saçma. Ne de olsa, evliliği ve ebeveynliği yeniden tanımlamamızı talep eden bir avuç insan var ve hepimiz bunun ne kadar iyi gittiğini görüyoruz.

Saygılarımı sunmuyorum,

Brandi Walton

https://thefederalist.com/2015/04/21/the-kids-are-not-alright-a-lesbians-daughter-speaks-out/